Lisa

Toen ik 7 jaar oud was, deed ik aan mezelf een belofte. Mijn vader was ernstig ziek, en ik wilde niets liever dan hem beter maken. Ik beloofde mezelf dat als ik later groot zou zijn dat ik mensen zoals hem zou helpen. Als kind had ik bedacht dat ik dan of dokter zou worden of medicijnen zou gaan maken. Toen ik eenmaal op de middelbare school keuzes moest gaan maken over studiepakketten en studierichtingen, was deze belofte op de achtergrond geraakt. Ik was er niet mee bezig. En toen ik 18 was en mijn studierichting ging kiezen was medicijnen wel langsgekomen, maar ik vond biologie tamelijk saai, en zo veel stampen dat leek me niets en dus koos ik voor Beta-gamma een brede studie waar ik uiteindelijk de hoofdrichting scheikunde volgde. En de dag dat ik deze master afrondde en mijn master thesis inleverde, wat ging over het vinden van een nieuw medicijn voor een specifieke vorm van kanker… realiseerde ik me dat ik onbewust toch was gaan doen wat ik mezelf al die jaren terug had beloofd: ik was medicijnen gaan maken. Deze weg was niet met mijn hoofd gepland, wel zo gelopen.

Tijdens mijn studies leerde ik hoe alle kleine moleculen in ons lichaam samenwerken om allerlei processen soepel te laten verlopen. Hoe een kleine aanpassing of afwijking in het doorgeven van deze signalen of hoe afwijkingen in specifieke moleculen voor allerlei problemen kon zorgen: ziektes, aandoeningen. Ik leerde ook wat we vanuit de medicijnontwikkeling allemaal bedachten om die problemen op moleculair niveau op te lossen. Vaak betekende dit ingrijpen in een heel subtiel signalering proces. Wat vaak bijwerkingen geeft, omdat het veel andere processen in het lichaam ook beïnvloed. Hoe veel respect ik ook heb voor alle kennis die we inmiddels over het menselijk lichaam en verscheidene ziektes hebben opgedaan, ik realiseerde me tijdens mijn studies vooral hoeveel we nog niet weten. Hoe ‘lomp’ onze interventies vaak zijn. Hoe ze wel de symptomen weghalen, maar op andere plekken weer voor hele andere problemen zorgen.

Ik wilde graag bijdragen aan mensen beter maken. Maar moest dat gebeuren met deze chemische medicijnen? Wilde ik in de Pharma gaan werken? Ik dacht het niet. Na mijn studie scheikunde voelde ik bovendien een hele grote behoefte om op avontuur te gaan. De wereld te ontdekken. Niet vanuit mijn lab starend naar de aller kleinste moleculen, maar groots daar buiten, de wereld in! Ik stapte op het vliegtuig naar Nieuw-Zeeland, nam mijn tent mee en kocht daar een fiets. Ik fietste van Noord naar Zuid en was vervuld met leven en avontuur. Maar toen ik weer thuis kwam, hield plots mijn rechterknie ermee op. Ik kon met moeite 5 minuten lopen en het deed heel veel pijn. Ik slikte pijnstillers en ik ging van fysio naar fysio. Ik liet een scan maken. ‘Mevrouw, u heeft kraakbeen beschadiging van niveau 3 tot 4 en daar is niets aan te doen’. Knietjes van een oude oma. En net toen ik de smaak met fietsen en avontuur te pakken had, viel mijn droom om gewoon zonder plan de wijde wereld in te trekken op mijn fiets met tent in duigen. Ik leerde omgaan met mijn knie, de pijn en het ongemak werd wel iets minder, maar echt sporten, fietsen rennen kon ik niet. Op reis ging ik na mijn master toch, dan maar met mijn backpack. Ik eindigde in India en begon daar aan een Yoga opleiding. Door een maand heel intensief Yoga te beoefenen,  maakte ik een begin met het leren luisteren naar mijn lichaam. En toen ik later weer thuis was en elke dag braaf mijn Yoga deed begon ik steeds meer te voelen. Ik kon de energie door mijn lichaam voelen stromen. Ook kon ik steeds beter voelen waar die energie vast zat. En verrek, echt stromen wilde het niet bij mijn rechterknie. Ik realiseerde me dat hier veel meer aan de hand was dan ‘gewoon het fysieke’. Ik wilde antwoorden en ik ging opzoek. Zo kwam Reiki op mijn pad. Iets waar ik nooit aan begonnen was als ik het tegen was gekomen tijdens mijn studie, slechts doordat ik zelf ervaring had met energie voelen in mijn lichaam stond ik er voor open. En daar begon mijn onderzoek. Reiki bleek dezelfde energie te zijn, als de energie die ik tijdens mijn Yoga beoefening kon voelen stromen. Bij mijn opleidingen leerde steeds meer hoe mijn eigen fysieke klachten in verband stonden met mijn emoties, mentale overtuiging, ‘de verhalen’ die ik had gebouwd om mij zogenaamd veilig te houden.

Inmiddels heb ik geen kniepijn meer. Weet ik heel goed dat wanneer hij wel weer pijn doet, wat die pijn mij wil zeggen. Ik kan weer fietsen en rennen. En naast mijn kniepijn op te lossen, had ik ook mijn passie gevonden: problemen echt bij de wortel aan pakken. Niet een pilletje om de pijn te onderdrukken, maar bewustzijn om alles wat er gebeurt in het groter perspectief te plaatsen. Te begrijpen wat er zich fysiek, mentaal en emotioneel afspeelt en vanuit daar de energie (chi, prana) weer in balans te brengen.

Ik heb me de afgelopen jaren op allerlei manieren in heling verdiept. In energiewerk, wat in allereerste instantie is begonnen bij mezelf. Ik heb mezelf binnenstebuiten gekeerd en ben nu op een plek waar ik je kan helpen op zoek te gaan naar wat jouw lichaam te zeggen heeft. Dit doe ik in mijn praktijk in Amsterdam-Noord. En geef ik inmiddels les in Reiki, zodat je ook kan leren hoe je zelf met Reiki aan de slag kan gaan. 

De cirkel is rond, ik help tegenwoordig mensen zoals mijn vader, in mijn praktijk en cursussen. Niet op de manier zoals ik als 7-jarige voor ogen had, wel op de manier die helemaal bij mij past.